Амаль сорак гадоў таму МТК “Усход” СВК “Калгас “Радзіма” пачаў сваю дзейнасць
Святлана КАЛАКУСТАВА ўзначальвае МТК шэсць гадоў. Да гэтага чвэрць стагоддзя шчыравала ў гаспадарцы, у тым ліку дзевяць гадоў загадвала фермай у Вішове. Таму за тры дзясяткі гадоў на свае вочы бачыла развіццё калгаса. Дый за час працы на комплексе таксама заўважае змены выключна ў лепшы бок. Пра гэта сведчаць паказчыкі. Па словах Святланы Панцялееўны, разам з дойным статкам на комплексе ўтрымліваюцца каля чатырох тысяч галоў буйной рагатай жывёлы.
– Гэта разам з пагалоўем малочна-таварнай фермы, якая размешчана на тэрыторыі комплексу, і фермай па вырошчванні маладняку БРЖ у вёсцы Саглассе, – дадала начальнік МТК.
Дарэчы, валавы надой малака за суткі ад 373 фуражных кароў у сярэднім складае 9600 кг, а гэта больш за 25 кг ад адной галавы. Зразумела, каб атрымаць такую колькасць малака, патрэбен адпаведны догляд і добрае кармленне. Якраз гэтым буронкі МТК “Усход” не абдзелены. У гаспадарцы створана трывалая кармавая база, таму жывёла круглы год атрымлівае паўнавартасны рацыён.
Святлана Калакустава расказала, што на дасягнутых выніках у гаспадарцы не спыняюцца. Пастаянна распрацоўваюцца цікавыя ідэі, укараняюцца новыя тэхналогіі. Вось, напрыклад, нядаўна былі рэканструяваны хлявы, якіх на комплексе дзесяць, і яшчэ чатыры – у Саглассі. Некалькі з іх былі пераведзены на глыбокую подсцілку. Новая тэхналогія дазволіла жывёлаводам забыцца на такую працэдуру, як ручное выдаленне гною. Ачыстка адбываецца механізаваным шляхам.
Варта адзначыць, што парадку на комплексе надаюць належную ўвагу. Як на тэрыторыі МТК, так і ўнутры памяшканняў усё прыбрана настолькі, што можна нават у туфліках хадзіць. Дзякуючы пастаяннаму падтрыманню парадку, добраўпарадкаванню тэрыторыі, сёння і не скажаш, што комплексу амаль сорак гадоў.
Вялікая заслуга ў гэтым і кіраўніцтва, і працоўнага калектыву МТК. Як адзначыла Святлана Калакустава, кожны з сарака работнікаў комплексу добрасумленна выконвае свае службовыя абавязкі, строга прытрымліваецца дысцыпліны, клапоціцца пра парадак вакол сябе. Таму зразумела, што лішніх людзей у калектыве няма – тут кожны на сваім месцы.
Адна з іх – аператар па дарошчванні жывёлы фермы ў в. Саглассе Ніна АНДРЭЙЧЫКАВА. Жывёлагадоўлі жанчына прысвяціла 37 гадоў. Сваю кар’ерную дзейнасць Ніна Мікалаеўна пачала на тагачасным камбінаце шоўкавых тканін у Магілёве. Але там яна доўга не затрымалася. Бацькі ўсё жыццё шчыравалі ў калгасе, і сэрца 24-гадовай дзяўчыны ірвалася ў вёску. Тады яна вырашыла пайсці па слядах бацькоў і ўладкавалася ў СВК “Калгас “Радзіма”.
За час працы ў адной з лепшых гаспадарак краіны Ніна Андрэйчыкава ні разу не пашкадавала аб тым, што прыйшла ў жывёлагадоўлю.
– Тады ўмовы работы былі зусім іншыя, – успамінае Ніна Мікалаеўна. –
Пра тое, што чакае нас наперадзе, мы і падумаць не маглі, але ўсё роўна
выконвалі свае абавязкі, імкнуліся да лепшага і, дзякуючы старшыні
Аляксандру ЛАПАЦЕНТАВУ, дабіліся значнага.
Цяпер жанчына пра пенсію нават і думаць не хоча. За амаль сорак гадоў
стажа Ніна Мікалаеўна настолькі прывыкла да жывёлы, што яны разумеюць
адзін аднаго з першага позірку.
– Па-іншаму і быць не можа, – адзначае аператар. – З такім стаўленнем
да нас з боку адміністрацыі сорамна зрабіць нешта не так. Кожны
работнік ведае, што добрасумленныя адносіны да сваёй справы тут
заўважаюцца і заахвочваюцца, таму і абавязкі свае імкнемся выконваць
добра. Ужо чатыры разы з’ездзіла адпачыць у санаторый. Пуцёўку поўнасцю
аплаціў калгас, яшчэ і даставілі туды і назад. Дык як тут працаваць не
будзеш?
Падчас размовы з журналістам Ніна Андрэйчыкава распавяла, што два
гады таму была ўзнагароджана медалём “Заслужаны калгаснік”. І гэта,
дарэчы, далёка не першая яе ўзнагарода.
Клопат кіраўніцтва адчувае і механізатар Сяргей ПІКАС. Разам з ім у
гаспадарцы шчыруюць яго родныя, таму, калі нешта не задавальняла б,
паводле яго слоў, усёй сям’ёй надоўга яны не затрымаліся б.
– Мы жывём як у асобнай дзяржаве, – падкрэсліў Сяргей Аляксандравіч.
– У нас столькі святаў арганізоўваецца на працягу года, пастаянна
ўшаноўваюць лепшых работнікаў. Адчуваеш упэўненасць у заўтрашнім дні,
таму з лёгкасцю бярэшся за любую справу.
Ёсць у калгаснікаў час прыняць удзел і ў мастацкай самадзейнасці. Як
расказала Святлана Калакустава, на святы калгаса ад свайго комплексу
яны ўвесь час рыхтуюць па два-тры творчыя нумары. Напрыклад, Сяргей
Пікас прымае ў гэтым актыўны ўдзел. Ён прыгожа спявае і ставіць
гумарыстычныя сцэнкі.
Дзесяць гадоў паспяхова працуе на комплексе слесар Анатоль ШУТ. За ім
замацаваны хлеў, у якім аператарам машыннага даення шчыруе яго жонка
Людміла. І дома разам, і на рабоце. Праўда, перасякаюцца яны не часта,
бо ў кожнага на комплексе свае абавязкі.
Па словах Анатоля Барысавіча, усяго на МТК – чатыры слесары.
– Сочым за своечасовым гноевыдаленнем, абкошваем тэрыторыю комплексу,
– распавядае пра свае абавязкі Анатоль Шут. – Увогуле, работы хапае.
За адказныя адносіны да справы слесар не аднойчы ўзнагароджваўся
грашовымі прэміямі, атрымліваў ад кіраўніцтва гаспадаркі каштоўныя
падарункі.
Большасць сваякоў Мікалая звязалі сваё жыццё з сельскай гаспадаркай,
таму і ён вырашыў не парушаць традыцыю. Паказальна, што бабуля яго,
Акцябрына ЛАТУШКІНА, адна з дзевяці работнікаў СВК “Калгас “Радзіма”,
партрэт якой за значны ўклад у развіццё гаспадаркі занесены на Алею
славы.
Моладзь тут падтрымліваюць і маральна, і матэрыяльна. Таму ёсць усе ўмовы, каб затрымацца надоўга, а, можа быць, і назаўсёды.
Менавіта такой думкі і прытрымліваліся тыя работнікі, якія працуюць у
гаспадарцы не адзін дзясятак гадоў. Добрыя ўмовы, годныя заробкі,
заахвочванне кіраўніцтва дапамаглі ім палюбіць тую справу, якой
займаюцца. А ў любімую справу, вядома, чалавек укладвае ўсю сваю душу,
таму на комплексе трымаецца дысцыпліна і дасягаюцца такія высокія
вытворчыя паказчыкі.
Марыя ШУТ.
Фота аўтара.