Сям’я ў жыцці кожнага чалавека адыгрывае важную ролю. Мама і тата – гэта самыя блізкія і родныя людзі, якія вучаць нас усяму, клапоцяцца пра нас, і мы вучымся ў іх жыць.

На жаль, ёсць сем’і, дзе дарослыя на першае месца ставяць алкаголь, а ў выніку пакутуюць дзеці. Яны раптоўна пазбаўляюцца ўсяго: бацькоў, дома, любві, радасці, надзеі на будучыню, веры ў сябе… Гэта трагічна, але нават і з такога становішча знаходзіцца выхад. Ёсць людзі, якія гатовы прыняць і дапамагчы дзіця з іншай сям’і.

У сям’і Жанны і Сяргея ПЛУТАВЫХ з вёскі Навасёлкі Вішоўскага сельсавета выхоўваюцца чацвёра прыёмных дзяцей.

Жанна Віктараўна з прыёмным бацькоўствам сутыкнулася, калі ёй было ўсяго 25 гадоў. У яе здарылася трагедыя – загінуў муж, яна засталася адна з 5-гадовым дзіцём. Праз некаторы час сустрэла чалавека, з якім вырашылі стварыць сям’ю. Ён пасля смерці жонкі выхоўваў шаснаццацігадовую дачку і 6-гадовага сына.

– Не магу сказаць, што наша жыццё было бясхмарнае і беспраблемнае, але мы стараліся спраўляцца і знаходзіць рашэнні, – успамінае Жанна Плутава. – Было няпроста. У адзін міг стаць блізкімі людзям з розных сем’яў немагчыма. Але з часам сітуацыя стабілізавалася, і мы адчулі сябе адзіным цэлым.

Але ў жыцці наступіла новае выпрабаванне – Жанна Віктараўна страціла працу. Жывучы ў аддаленай вёсцы, новае працоўнае месца знайсці няпроста. Менавіта тады яна ўспомніла, як бачыла па тэлевізары відэафільмы, дзе людзі ствараюць прыёмныя сем’і, становяцца прафесійнымі выхавацелямі.

– Тое, пра што там распавядалася, мне падалося знаёмым, я была ўжо ў такой сітуацыі. Па думалася, прынялі дзяцей адзін раз, значыць, зможам і яшчэ. Прапанавала мужу, абмеркавалі і вырашылі паспрабаваць стаць прыёмнымі бацькамі, – распавядае Жанна Віктараўна.

У хуткім часе ў іх сям’і з’явіліся двое хлопчыкаў, якія адразу сталі называць прыёмных бацькоў мамай і татам, хоць тыя асабліва не настойвалі. Дзеці самі выбралі зручны варыянт. Але перыяд адаптацыі ў новай сям’і ўсё ж такі быў няпросты, бо дзецям не заўсёды хочацца быць прыкладнымі і спакойнымі.

– Цяпер у нашай сям’і выхоўваюцца Ілья, Мікіта, Данік і Насця, – распавядае пра сваіх выхаванцаў Жанна Плутава. – Мы стараемся разам вырашаць надзённыя праблемы і пераадольваць цяжкасці. Пры прыняцці сумеснага рашэння часам спрачаемся, калі не сыходзімся ў думках, але абавязкова вучу дзяцей улічваць меркаванне кожнага. Будні мінаюць за вучобай і паўсядзённымі абавязкамі па доме, дзе дзеці вучацца ўзаемадзейнічаць, сябраваць, дапамагаць, а калі трэба, то і адстойваць свой пункт гледжання. Але асаблівая радасць для маіх выхаванцаў – гэта, вядома, святы. Самае любімае – Новы год! Дзеці ўпрыгожваюць ёлку, дапамагаюць рыхтаваць святочную вячэру і накрываць на стол. Мы з мужам вечарам пад ёлку хаваем ім падарункі. Кожны год прыёмная сям’я Плутавых выязджае на свята провадаў зімы, якое праводзіцца ў цэнтры ў аграгарадку Вішоў. Дзецям вельмі падабаецца і само прадстаўленне, і яны актыўна ўдзельнічаюць у вясёлых мерапрыемствах, якія там ладзяцца. Дамашнія святы часта адзначаюць шашлыкамі. Усёй сям’ёй ідуць у лес, бяруць з сабой хлеб, сасіскі, распальваюць вогнішча, гуляюць у мяч.

– У нашай сям’і шануюць і Дзень Перамогі, – дадае Жанна Віктараўна. – Кожны год на 9 Мая мы ўсёй сям’ёй наведваем у лесе магілу настаўніцы, якую фашысты расстралялі разам з трыма дочкамі за сувязь з партызанамі. З дзецьмі даглядаем і магілу лётчыкаў, чый самалёт быў збіты непадалёк ад нашай вёскі ў час Вялікай Айчыннай вайны. Дзеці ведаюць гэтыя гісторыі, і я лічу, што памяць пра гэта важна захоўваць. З гэтай жа мэтай мы наведвалі і мемарыяльны комплекс «Стэфанова», і краязнаўчы музей СВК «Калгас «Радзіма». 

У мінулым годзе мае выхаванцы Мікіта і Ілья на конкурснай аснове пабывалі ў г. Мінску ў лагеры «Лідар», дзе спасцігалі азы праграмавання, вэб-маркетынгу і вэб-дызайну. Хлопчыкі вярнуліся дадому шчаслівыя, поўныя пазітыўных уражанняў.

Жанна і Сяргей Плутавы ганарацца сваімі дзецьмі. Яны падтрымліваюць іх імкненне вучыцца, актыўна займацца спортам. Дзякуючы прыёмным бацькам дзецям удаецца перамагаць не толькі на спаборніцтвах, але і на жыццёвым шляху, пераадольваючы часам сур’ёзныя маральныя выпрабаванні.

– Калі фармальна дзіця выходзіць з сям’і, то думаеш, можа быць, усё, хопіць? Але… які ж дом без дзіцячых галасоў? – усміхаецца прыёмная маці.

Так, дзеці вырастаюць, пачынаюць жыць сваім жыццём – гэта нармальна. І калі яны, жывучы самастойна, хочуць мець зносіны з бацькамі, то ў гэтым вялікая заслуга іх таты і мамы.

Жанна Віктараўна і Сяргей Мікалаевіч прынялі ў сваю сям’ю 9 дзяцей, пяцёра з іх адправіліся ў самастойнае плаванне па жыццёвым моры. Але сувязь з прыёмнымі бацькамі яны падтрымліваюць: прыязджаюць у госці, тэлефануюць, віншуюць са святамі, звяртаюцца за парадай.

Ала ГАРЭЛІК,
педагог-псіхолаг СПЦ.

­zara.by

Поделиться: