Стараста вёскі Лічынка Наталля ЛЮЦІКАВА прызнана адной з лепшых прадстаўнікоў мясцовага самакіравання нашага раёна. І гэта яна заслужыла дзякуючы адданай і бязмежнай любві да Прыдруцкага краю і аднавяскоўцаў.

Усе, хто з ёй калі-небудзь сустракаўся, заўсёды адзначаюць, што гэта вельмі светлы і адкрыты чалавек. Сярод ж­ыхароў вёскі Наталля Уладзіміраўна карыстаецца вялікім аўтарытэтам і павагай.

– У нас у вёсцы жыццё кіпіць не горш, чым у горадзе, – з упэўненасцю говорыць, сустракаючысяса мной, Наталля Люцікава. – Тым больш цяпер, калі на двары цёплая пара і шмат каму патрэбна вырашаць розныя пытанні.

Стараста пастаянна уласным прыкладам паказвае, як трэба жыць і працаваць на зямлі. Яна трымае курэй, качак, свіней. Заўсёды ва ўзорным парадку зямельны ўчастак, дзе гаспадыня вырошчвае разнастайную гародніну і ягады. Прыдамавая тэрыторыя з ранняй вясны і да позняй восені патанае ў рознакаляровых кветках.

Наталля Люцікава нарадзілася ў вёсцы Шчэгліца Магілёўскага раёна, у юнацтве пераехала ў Лічынку, тут і засталася. Выйшла замуж, выхавала трох дачок, цяпер дапамагае выхоўваць унукаў: іх у яе шэсць.

– Дзядуля наш заўсёды хацеў шмат унукаў, – распавядае шасцігадовы ўнук Кіруша. – І вось нас 4 хлопчыкі і 2 дзяўчынкі.

Кірыл – галоўны бабулін памочнік. Ён і на гародзе дапаможа, і паглядзіць маленькіх куранят, і аднясе ягады пажылой суседцы. Хлопчык ходзіць у дзіцячы садзік у Вішове, а да бабулі прыязджае на лета. Тут яму ніколі не бывае сумна: з многімі такімі ж прыезджымі дзецьмі ён катаецца на веласіпедзе, робіць карціны ўласнымі рукамі. І цяга да рукадзелля ў Кірыла дакладна ад бабулі. Хобі Наталлі Уладзіміраўны – вязаць. Якіх толькі звязаных шкарпэтак няма ў яе калекцыі: рознакаляровыя, з узорамі…

– Да бабулі ўсе ідуць па дапамогу! Яна нікому не адмаўляе, – з гонарам адзначае ўнук.

І сапраўды, нават за час нашай гутаркі Наталлі Уладзіміраўне некалькі разоў патэлефанавалі з пытаннем аб працы аўталаўкі. Дзякуючы старасце праблемы мясцовых жыхароў не застаюцца без увагі. Замяло дарогу, адключылі святло, ваду – людзі звяртаюцца да жанчыны.

– Да мяне можа прыйсці кожны жыхар вёскі і кожнаму я паспрабую дапамагчы, чым змагу: камусьці трэба абкасіць траву, дрэва спілаваць ці заказаць газавы балон, – распавядае Наталля Уладзіміраўна. – Часцей, вядома, дапамога неабходна нашым састарэлым і адзінокім людзям. Напрыклад, на суседняй вуліцы жыў ветэран Вялікай Айчыннай вайны Мікалай Васільевіч АНДРЭЙЧЫКАЎ, яму таксама аказвалі неабходную ўвагу. Калі праблемы больш сур’ёзныя, тады звяртаемся ў сельсавет ці да старшыні СВК «Калгас «Радзіма» Аляксандра Міхайлавіча ЛАПАЦЕНТАВА, ён заўсёды дапаможа ў любым пытанні.

У мінулым годзе ў Лічынцы адрамантавалі дарогу па вуліцы Садовая, праклалі вадазліў, знеслі трухлявы дом, карацей, выконвалі ўсё запланаванае. У бягучым годзе Наталля Люцікава стала ініцыятарам навядзення парадку ў вёсцы, арганізавала жыхароў і натхніла іх на карысныя справы. Пачынаючы з вясны, на тэрыторыі вёскі былі праведзены суботнікі, добраўпарадкаваны могілкі.

– Карэнных жыхароў у Лічынцы засталося няшмат, ды і тыя ў асноўным пенсіянеры, – уздыхае мая суразмоўца. – Але нягледзячы ні на што, мы вельмі дружныя. На святы стараемся збірацца разам. Напрыклад, Купалле адзначалі ў альтанцы разам з суседзямі, спявалі песні, весяліліся. Перад святам Пятра і Паўла да нас прыязджаў старшыня СВК «Калгас «Радзіма» Аляксандр Лапацентаў. Вельмі спадабаліся і канцэрт, і ўвага да пажылых ветэранаў працы.

Галоўны жыццёвы прынцып Наталлі Уладзіміраўны – жыць у вёсцы як адна сям’я і дапамагаць адзін аднаму. Яна марыць, каб Лічынка заставалася чыстай, утульнай і прыгожай, куды хочацца прыязджаць часцей, а лепш за ўсё – заставацца жыць!

Аліна ЦЫГАНІЙ.
Фота аўтара.

zara.by