18 апреля
Пасадзілі лес у памяць аб навучальнай установе
Пабудаваць дом, вырасціць сына і пасадзіць дрэва – жыццёвая мэта для сапраўднага мужчыны. А пасадзіць лес – справа, пра якую будуць помніць і нашчадкі.
Ураджэнец вёскі Навасёлкі Вішоўскага сельсавета Аляксандр БЯЛЯЎСКІ не ўяўляе свайго жыцця без прыроды і, хоць працуе зараз у Магілёўскім лясніцтве, не забывае на сваю маленькую радзіму. Гледзячы, як пусцее роднае паселішча, на школу, што дажывае свой век, Аляксандр Васільевіч вырашыў сабраць разам сваіх аднакласнікаў, настаўнікаў, сяброў і пасадзіць лес у памяць аб навучальнай установе, якая іх некалі аб’ядноўвала. Два дзясяткі энтузіястаў падтрымалі гэтую ініцыятыву, і ў хуткім часе непадалёку ад Навасёлак з’явіліся два з паловай гектара еўрапейскай елкі, саджанцы якой вырошчваюць у Магілёўскім лясгасе для аднаўлення ўласных лясных масіваў. Ганаровы абавязак пасадзіць першае дрэўца прадаставілі лесніку з 36-гадовым стажам Якаву ГРЫШАНАВУ. Якаў Іванавіч даўно на пенсіі, апошні год цяжка хварэе, але на запрашэнне калегі паўдзельнічаць у мерапрыемстве пагадзіўся з задавальненнем.
— Як гэта пасадзяць лес без майго ўдзелу? – жартуе ветэран лесагаспадарчай галіны. – Аляксандра ведаю з маленства. Гэта мой вучань, і вельмі ганаруся тым, што ён звязаў сваё жыццё з лясной гаспадаркай.
Якаў Іванавіч спрытна ўсадзіў меч у падрыхтаваную баразну, прысыпаў маленькую елачку глебай.
Работа дружна закіпела. Людзі рознага сацыяльнага статусу і розных прафесій, аб’яднаныя адной навучальнай установай, паклалі пачатак добрай справы.
— Мы скончылі школу дваццаць два гады назад, — расказвае Аляксандр Бяляўскі. – Але дагэтуль падтрымліваем цёплыя адносіны. Праз сацыяльныя сеткі запрасіў знаёмых падтрымаць мяне і разам пасадзіць лес. Лічу, што пачын атрымаўся. Плануем працягваць традыцыю і кожны год будзем збірацца для таго, каб зрабіць нашу маленькую радзіму яшчэ больш прыгожай.
Святлана МАГІЛЕЎЧЫК
Ураджэнец вёскі Навасёлкі Вішоўскага сельсавета Аляксандр БЯЛЯЎСКІ не ўяўляе свайго жыцця без прыроды і, хоць працуе зараз у Магілёўскім лясніцтве, не забывае на сваю маленькую радзіму. Гледзячы, як пусцее роднае паселішча, на школу, што дажывае свой век, Аляксандр Васільевіч вырашыў сабраць разам сваіх аднакласнікаў, настаўнікаў, сяброў і пасадзіць лес у памяць аб навучальнай установе, якая іх некалі аб’ядноўвала. Два дзясяткі энтузіястаў падтрымалі гэтую ініцыятыву, і ў хуткім часе непадалёку ад Навасёлак з’явіліся два з паловай гектара еўрапейскай елкі, саджанцы якой вырошчваюць у Магілёўскім лясгасе для аднаўлення ўласных лясных масіваў. Ганаровы абавязак пасадзіць першае дрэўца прадаставілі лесніку з 36-гадовым стажам Якаву ГРЫШАНАВУ. Якаў Іванавіч даўно на пенсіі, апошні год цяжка хварэе, але на запрашэнне калегі паўдзельнічаць у мерапрыемстве пагадзіўся з задавальненнем.
— Як гэта пасадзяць лес без майго ўдзелу? – жартуе ветэран лесагаспадарчай галіны. – Аляксандра ведаю з маленства. Гэта мой вучань, і вельмі ганаруся тым, што ён звязаў сваё жыццё з лясной гаспадаркай.
Якаў Іванавіч спрытна ўсадзіў меч у падрыхтаваную баразну, прысыпаў маленькую елачку глебай.
Работа дружна закіпела. Людзі рознага сацыяльнага статусу і розных прафесій, аб’яднаныя адной навучальнай установай, паклалі пачатак добрай справы.
— Мы скончылі школу дваццаць два гады назад, — расказвае Аляксандр Бяляўскі. – Але дагэтуль падтрымліваем цёплыя адносіны. Праз сацыяльныя сеткі запрасіў знаёмых падтрымаць мяне і разам пасадзіць лес. Лічу, што пачын атрымаўся. Плануем працягваць традыцыю і кожны год будзем збірацца для таго, каб зрабіць нашу маленькую радзіму яшчэ больш прыгожай.
Святлана МАГІЛЕЎЧЫК
Поделиться: