І не жарт гэта зусім, а народная мудрасць. Нашы продкі верылі ў магію абярэгаў, і маленькія лялькі з тканіны суправаджалі іх з самага нараджэння і на працягу ўсяго жыцця. Лялькамі-Манілкамі прываблівалі жаніхоў, з дапамогай Неразлучнікаў зберагалі вернасць паміж мужам і жонкай… Простая ісціна чалавечага жыцця – каб сям’я была моцнай, здаровай і шчаслівай. Гэта і спрабуе данесці да сваіх вучняў настаўніца, калі на канікулах у школьным лагеры яны садзяцца вакол стала і разам робяць лялечкі-абярэгі! Асновы моцных сямейных традыцый яна нясе дзецям і на занятках школьнага паэтычнага гуртка «Натхненне», якім кіруе. Менавіта гэтай ідэяй дыхае ўсё жыцце і творчасць жанчыны.

Сама Ірына Максімаўна жыве ў шчаслівым шлюбе ўжо больш за 30 гадоў. З мужам яна «дваццаць чатыры на сем» – разумейце: кругласутачна ўсе жыццё разам. Генадзь Іванавіч – таксама настаўнік, выкладае ў Цяхцінскай школе фізічную культуру. А дома… пячэ дзіўныя торты! І яшчэ майструе. Драўляныя альтанкі каля хаты, выразаныя з дрэва фігуркі, плеценыя вазы і кошыкі – усё гэта зроблена яго працавітымі рукамі.    

Пакуль Генадзь Іванавіч нешта майструе на двары, мы з Ірынай Максімаўнай сядзім на яе ўтульнай кухні і п’ём гарбату. І такі водар навокал разносіцца: на пліце смажацца піражкі.

– Гэта вельмі просты і хуткі рэцэпт, – дзеліцца вопытам гаспадыня. – Амаль сорак хвілін – і пачастунак гатовы! – Начынка самая звычайная – джэм з яблыкаў са свайго саду.

Атрымліваецца так смачна, што адразу адчуваеш – яблыкі асаблівыя, вырашчаныя з вялікай любоўю! Ды і ў гатаванне піражкоў укладзена душа.

І менавіта так – ад усяго сэрца – Ірына Траццякова робіць у сваім жыцці ўсе: вучыць дзяцей, піша вершы, збірае матэрыялы для школьнага музея і праводзіць экскурcіі.

Асабіста мяне вельмі ўзрушыла дзівосная вершаваная легенда аб паходжанні назвы Цяхцін, складзеная ёй самой. Паэтычнае бачанне аўтара – трагічная гісторыя прыгожай маці-вядзьмаркі і яе загінулага ў рацэ малога сыночка… Кранае да слёз!

У хатніх архівах Ірыны Максімаўны ёсць сшытак, у якім яна запісвае запамінальныя гісторыі, што здараліся з яе маленькімі вучнямі. Ёсць сярод іх вельмі забаўныя.

Напрыклад, у дзіця пытаюцца: «Што такое падковы, як ты разумееш?»

– Тапкі для каня! – адказвае ён.

– Як ты лічыш, што ядуць мядзведзі ўзімку?

– Дык свае лапы і ядуць!

Вучні любяць сваю першую настаўніцу! Калі мы ішлі з ёй па вуліцы, сустрэлі па дарозе малых, якія не проста павіталіся з педагогам, а, усміхаючыся, пляскалі сваімі маленькімі далонькамі аб яе далонь.

Вядома, давер у дзіця зарабіць няпроста. Тут і несумненны педагагічны талент, і вопыт, перададзены папярэднімі пакаленнямі. На абодвух з мужам у іх – амаль 400 гадоў настаўніцкай дынастыі!

­