Людзі мастацтва – хто яны? Вялікія эгаісты, якія пражываюць жыццё дзеля сябе і сваёй творчасці? Або, наадварот, творцы, якія пакідаюць свае выдатныя ўзоры духоўнай спадчыны нашчадкам?

Вядома ж, другое. У нашым сучасным высокатэхналагічным свеце з яго жорсткімі норавамі артысты ўмеюць паказаць людзям сапраўднае мастацтва, сапраўдную прыгажосць, абудзіць у нашых душах імкненне думаць і адчуваць, схіляцца да дабрыні і спагадлівасці. У інтэрв’ю карэспандэнту «Зары над Друццю» хормайстар РЦК Юлія КІТАЕВА распавяла пра асаблівасці сваёй прафесіі, планах на будучыню, і пра тое, як яна пераўтварае навакольны свет да лепшага.

– Калі і як Вы зразумелі што хочаце звязаць сваё жыццё з музыкай?

– Жаданне звязаць сваё жыццё з музыкай як прафесіяй у мяне з’явілася яшчэ ў дзяцінстве. Калі была маленькай, пастаянна з бацькамі глядзелі дзіцячае Еўрабачанне. Я захаплялася юнымі выканаўцамі і заўсёды хацела быць падобнай на іх. Мама і тата мае інтарэсы падтрымлівалі, таму ў першым класе адвялі мяне ў музычную школу. У ёй я адвучылася 7 гадоў на харавым аддзяленні. Калі прыйшоў час паступаць, нават не разважала, ведала з чым хачу злучыць сваё жыццё. Праз 4 гады паступіла, адвучылася ў Магілёўскім музыкальным каледжы імя Н. А. Рымскага-Корсакава па спецыяльнасці «Харавое дырыжыраванне».

– Размеркаванне ў Бялынічы было рашэннем каледжа або Ваш выбар?

– Я брала мэтавае накіраванне. Мне заўсёды была блізкая мая малая радзіма, таму сваю працоўную дзейнасць я вырашыла пачаць менавіта тут.

– Як Вас прынялі на першым працоўным месцы? Ці ўзнікалі нейкія цяжкасці?

– Мяне прынялі вельмі добра, патлумачылі кожную дробязь, адказалі на ўсе пытанні. За гэта ўсім вялікі дзякуй! Першапачаткова я працавала кіраўніком дзіцячага гуртка «Салавейкі», а праз паўтара года мяне перавялі на пасаду хормайстра народнага вакальнага ансамбля «Бялыніца». Што тычыцца складанасцей, то іх не ўзнікла. Лічу, у гэтым вялікая заслуга калектыву. У нас добрыя ўзаемаадносіны, мы адзін аднаму ва ўсім дапамагаем.

– У чым заключаецца Ваша праца?

– Больш за ўсё часу траціцца на рэпетыцыі і развучванне новых твораў. Перад адказнымі мерапрыемствамі заняткі праводзяцца асабліва інтэнсіўна. Займаюся падборам развіваючых практыкаванняў для ансамбля, дапамагаю кіраўніку калектыву з выбарам удзельнікаў, рэпертуару і іншае. Акрамя ўсяго гэтага, я выступаю сама, спяваю народныя песні.

Наогул, працуючы ў РЦК, ты развіваешся ў творчым плане. Я ўдзельнічаю ў харэаграфічных пастаноўках, тэатралізаваных анімацыях і ў іншых напрамках. Мне гэта вельмі падабаецца.

– Самі Вы выконваеце народныя песні, а якіх артыстаў слухаеце ў вольны час?

– Мяне можна назваць меламанам, я слухаю розных выканаўцаў. Калі выбраць пару артыстаў, то няхай гэта будуць Макс Корж, Zivert… Марыну Дзявятаву не толькі слухаю, але і сама выконваю песні з яе рэпертуару.

– Чым яшчэ займаецеся ў вольны час?

– Стараюся сябе далей развіваць у творчым плане. Гэта і чытанне адпаведнай літаратуры, прагляд розных навучальных відэа, майстар-класаў вядомых артыстаў і г.д. Таксама мне падабаецца гатаваць і гуляць па вуліцах горада.

– Пасля абавязковай адпрацоўкі, плануеце і далей застацца ў РЦК?

– На дадзены момант мяне ўсё задавальняе. А далей… Жыццё падкажа…

Дзмітрый ЦІХАНАЎ.
Фота аўтара.

zara.by

Поделиться: